چاره کار تولید داخلی* نوشته محمد اشراقی
*مدیرمسئول – محمّد اشراقی
تولید داخلی در شرایط متعارف اقتصادی ازضروریات هر جامعه اقتصادی عادی می باشد. جامعه اقتصادی عادی به جامعه ای گفته می شود که باداشتن عوامل مدیریتی، مواد اولیه، وسایل، امکانات تولید و استفاده از نهاد های لازم ، بتواند محصولات مورد نیاز خودرا تولید کند و حتی صادر نماید.
جامعه اقتصادی ایران با اینکه راکد نیست ولی بدلیل روبرو بودن با انواع تحریم های اقتصادی و تجاری همیشه باچالش روبرو بوده و بجای طی مسیر های فعالیت و رشد عادی، دائما در حال مبارزه و تلاش های مضاعف و گاها غیر ضروری برای رفع آثار مضر تحریم ها و شیطنت های رقبای سیاسی و اقتصادی بوده است.
وضعیت فوق، اقتصادبزرگ ایران را بمدت چهاردهه به بیماری دچار کرده است.
اقتصاد ایران اگر بیمار نبود و وظایف خودرا در سلامت کامل انجام می داد، اصولا باید امروز، می توانست مثل کشور های ژاپن، کره جنوبی و چین میدان دار بخش زیادی ازعرصه اقتصاد و تولید دنیا می شد.
ظاهرا راه علاج بیماری اقتصاد کشور و اداره مطلوب آن ، بهسازی تولید و عادی سازی تجارت داخلی و جهانی آن، می باشد.
برای نجات تولید وتجارت کشور از وضعیت بیمار فعلی، استفاده بهینه از شیوه های مورد استفاده سایر کشور های صاحب اقتدار در عرصه تولید و اقتصاد ضروری می نماید.
اگر سامانه تولید و تجارت کشور، به موتورهای محرکه تشبیه شوند، باید برای ساخت و هدایت و کاربرد مطلوب هرکدام از این موتورها، نقشه راه، روش تامین عوامل لازم و راه اندازی شیوه های مرسوم در دنیا لازم است.
باور این است که بزرگی ابعاد اینکار، ایجاب می کند که مسئولین ذیربط از پراکنده کاری های چهل ساله گذشته دوری کنند و با فراهم کردن شرایط اداری، سیاسی و ارتباطی لازم، نسبت به حل مسائل مبتلا به تولید و اقتصاد و روابط مطلوب با شرکای سیاسی وتجاری، کار فعالیت عادی موتورهای محرکه یاد شده را فراهم نمایند.
قابل ذکر است که مثل معالجات طبی در مورد معالجات اقتصادی نیز اقدامات جزئی و بی توجه به ابعاد کلی کار، نه تنها مفید واقع نمی شوند، بلکه ممکن است سلامت فرد یا عامل مورد معالجه را با خطر مواجه سازند.
بنظر می رسد گروه های کارشناسی مستقل، بی پروا و واجد شرایط با حداکثر سرعت و توان زیاد، باید کار کنند و توصیه های قابل اجرا تهیه و تصویب واجرا نمایند تا مشکلات تولید داخلی حل شود و برای رسیدن به اهداف مشخص، این توصیه ها نمی توانند بی شباهت به روش های اجرا شده توسط دولت های موفق در زمینه های تولید و تجارت باشند.
علاوه بر این، جهت آسیب شناسی فعالیت های گذشته کشور، کارشناسان ذیربط، باید اسباب و علل شکست معالجات انجام شده در مورد بهسازی تولید، توسعه کار موسسات عالی تحصیلی، مقابله با مهاجرت انبوه نیروی انسانی، فرار قانونی و غیر قانونی سرمایه ها و دارائی ها و انواع دیگر آسیب های اجتماعی معلوم را بررسی، عیب یابی و رفع نمایند.
اگر اینگونه نباشد هرگونه فعالیت بی نقشه و سرمایه گذاری کور در افزایش و بهبود تولید جز اضافه کردن مشکلات و استمرار نیازمندیها، نتیجه ای نخواهد داشت و بیماری دائمی اقتصادی( مازادی واردات بر صادرات کشور) کماکان ادامه خواهد داشت.
