آفت زود باوری* نوشته محمد اشراقی
شعور وشعار هردو وسیله اند.شعور مثل چشم و گوش عمل می کند. شعار در نقش زبان ظاهر می گردد. البته شعور به عرصه های مختلف درونی و بیرونی می تواند اشراف داشته باشد. شعور فردی و جمعی به مسائل، همیشه هم ارادی و هم غیر ارادی عمل می کند . یعنی می توان گفت بخش ارادی شعور مثل نگاه ارادی چشم وقتی کار می کند که صاحب شعور بخواهد. در مورد شعار نیز، که بخش بیانی شعور تلقی می شود، تقسیم بندی فوق صادق است. بیان واقعیت موجود در حیطه دید می تواند بطور گزینشی انجام گیرد. آنچه از دیده ها گفته می شود می تواند، مورد تردید قرار گیرد.کار کشف صحت و سقم واقعیت ها از ظاهر شعار ها ساده و آسان نیست. این سنجش نیز، نیاز مند شعور و آگاهی می باشد. نقطه آغاز تقسیم بندی گفتارها به راست و دروغ همینجاست.
سنجش راست و دروغ سخنان، بویژه سخنان مؤثر در زندگی جاری و سرنوشت آتی افراد و جوامع، کاری سخت و نیازمند انواع تاملات می باشد. پذیرش فله ای اظهارات دیگران از ایمنی مطلوب برخوردار نیست. بااینکه رعایت اصول ایمنی در اینمورد توصیه می گردد، وپذیرش بی مطالعه گفتار ها را پرهیز می نمایند. قابل تامل است که عامه مردم دنیا در برخورد با اظهارات رایج، دچار انواع سهل انگاری، تسامح و اطمینان غیر لازم می باشد. لذا این باور تقویت می شود که اغلب مشکلات افراد و جوامع دنیا از این مسیر و ویژگی بیمار گونه رایج انسانها، ناشی
می گردد.
