درمان سرطان مغز در حیوان با سلولهای کشنده توسط محققان کشور
محققان طی تحقیقاتی از سلولهای کشنده طبیعی القاشده برای درمان سرطان مغز در حیوان مدل آزمایشگاهی استفاده کردند.
به گزارش خبرنگار مهر، «گلیوبلاستومامولتی‌فورم»، سرطان سلولهای گلیال مغز است که یکی از تهاجمی‌ترین و کشنده‌ترین انواع سرطان‌ها محسوب می‌شود. این بیماری معمولا ۱۵ ماه پس از تشخیص به علت بالا رفتن فشار درون جمجمه و ایجاد اختلال در عملکرد مغز منجر به مرگ فرد مبتلا می‌شود.
درمان با سلولهای کشنده طبیعی (Natural Killer cells) یکی از امیدبخش‌ترین رویکردهای درمانی برای این بیماری است؛ اما عدم دسترسی به شمار کافی از سلولهای کشنده طبیعی دارای عملکرد، محدودیت اصلی این روش درمانی به شمار می‌رود.
به منظور حل این مشکل، محققان کشور با همکاری پژوهشگرانی از کانادا، سوئیس و لهستان، از اینترلوکین ۲ و پروتئین شوک حرارتی ۷۰ برای القاء سلولهای کشنده طبیعی در شرایط آزمایشگاهی و در بدن موجود زنده استفاده کردند.
پس از هر القا میزان تقسیم و سمی بودن سلولی کشنده‌های طبیعی در شرایط آزمایشگاهی ارزیابی شد و سلول‌هایی که شرایط طبیعی خود را حفظ کرده بودند، به داخل گردش خون یا درون جمجمه حیوان مدل آزمایشگاهی مبتلا به گلیوبلاستومامولتی‌فورم انتقال یافتند تا عملکرد ضد توموری آنها بررسی شود.
نتایج این پژوهش که در مجله بین‌المللی International Journal of Molecular Sciences به چاپ رسیده است، نشان داد، در شرایط آزمایشگاهی سلولهای کشنده طبیعی به شکل موثری سلولهای تومورزای رده C۶ را از بین می‌برند.
در بدن موجود زنده، این سلول‌ها در شمار زیاد داخل و پیرامون تومور ساکن می‌شوند. همچنین بررسی حیوانات مدل آزمایشگاهی به وسیله MRI نشان داد، در حیواناتی که سلولهای کشنده طبیعی القاشده دریافت کرده بودند در مقایسه با حیواناتی که سلولهای کشنده طبیعی غیر القا شده دریافت کرده بودند، میزان تخریب تومور به شکل معنی‌داری بیشتر بود. علاوه بر این، نتایج نشان داد که پس از تزریق سلولهای کشنده طبیعی به گردش خون، سلولهای فعال می‌توانند از سد خونی-مغزی عبور کنند، خود را به ناحیه تومور برسانند.
در مجموع، نتایج این پژوهش نشان داد می‌توان استفاده از سلولهای کشنده طبیعی القا شده با اینترلوکین ۲ و پروتئین شوک حرارتی ۷۰ را به عنوان درمانی برای سرطان مغز باشد.
فرزانه شریف زاده، دکتر سورا مردپور، دکتر مرضیه ابراهیمی، دکتر امیرعلی حمیدیه و همکارانشان در پژوهشگاه رویان، دانشگاه علوم پزشکی کاشان، بیمارستان امام خمینی تهران، دانشگاه تربیت مدرس، دانشگاه علوم پزشکی تهران محققان این پژوهش بودند.
