کاری برای کودکان کار

‌‌‌‌‌پایگاه خبری ارک :
در ادامه این یادداشت به قلم هرم پور آمده است: در جامعه ای که آنقدر کم کاری و بیکاری هست که فرصت فکر کردن به تحصیل و تفریح و سفر به اولویت های چندم ما تبدیل شده اند، حرف زدن از کار، جرأت می خواهد.
و کمی بی خیالی نسبت به آنچه در اطرافت می گذرد؛ و به طریق اولی، حرف زدن از کار کودکان، آن هم حدود دو میلیون نفری که آمار رسمی اعلام می کنند، دلی فارغ از هیاهو و ادعاهای بزرگسالانه می خواهد.
اما اینجا حرف از کودکان کار است نه کار کودکان و حرف از کودکانه کار کردن های برخی از ماست که شرایط را به وضعی آورده که برای کودکان کار هم باید کمپین و پویش حمایتی تشکیل شود.
من به پشت صحنه های برخی از این کمپین ها، پویش هاو همایش ها و جلسات و میتینگ ها و تبلیغات برای کودکان کار فعلاً کاری ندارم و بماند برای زمان خودش که حرف های زیادی در باره آن ها، اهداف متولیان، هزینه ها و گردانندگان و منابع و نتایجشان در دلم مانده که به وقتش خواهم گفت.
به همین لحاظ نه چنین کمپین هایی را تأیید می کنم نه رد.
اما به شدت معتقدم کودک کار در جامعه ما، پیشانی خانواده بیکار ماست و پرورش یافته ملاحظاتی در برنامه ریزی های اقتصادی که از قضا به طبقاتی شدن جامعه، به افزایش اشرافی گری و به تشدید فاصله غنی و فقیر منجر شده است.
قیافه های تکیده و معصوم دختران و پسران کم سنی که کار می کنند برای بدست آوردن لقمه ای نان، یا تکدی گری می کنند برای سیر کردن شکمشان یا زباله گردی را پیشه کرده اند برای اندکی پول.
همان قهر طبیعت اجتماع ما و اولین نشانه های حرکت ما به سوی خیزش های اجتماعی و اقتصادیست که عاقبت خوشی برای آن نمی توان متصور شد.
بی تعارف، بخشی از همه تکاپوی ما برای این کودکان کار، تلاش برای جبران مافات تصمیم های گذشته خود ما و دست پرورده بی خیالی سال های پسین ماست در حوزه تصمیم های اقتصادی.
شرایط در سال های آینده بهتر از حالا نخواهد بود و بیش از آنکه در کمپین ها و پویش ها و گروه ها وکانال ها و همایش ها به جملات قشنگ و حنابندان های سیاسی و اجتماعی بسنده کنیم به شدت معتقدم نیازمند پشتیبانی های مهم تر از خانواده های کودکان کار و متولیان این حوزه هستیم.
و باز به شدت معتقدم دولت توانایی حمایت از حوزه های انسانی آسیب پذیری همچون کودکان کار را در جامعه نداشته و ندارد و باید از ظرفیت های غفلت شده مردمی از جمله سمن ها و سازمانهای مردم نهاد استفاده کرد.
کودک کار را باید فهمید، ریشه های مشکلاتش را دید، دردش را چشید، حمایتش را دائمی و نهادینه کرد و برنامه ریزی دراز مدت برای جامعه ای داشت که برنامه ریزی اش در حوزه های مختلف، به چنین شرایطی منجر نشود.
برای کودکان کار باید کاری کرد قبل از آنکه بیکاری شان کاری بدستمان بدهد، اما نه از جنس «پُزکارهای» معمول امروزی جامعه یا «لوکس کارهای» صرفاً وجدان آرام کنی که هیچ نتیجه و عایده ای برای کودک کار، خانواده اش و متولیان جامعه ندارد.
2047/3215/