ساره جوانمردی؛ مثل زهرا نعمتی، مثل پیستوریوس
قهرمان تیراندازی پاراآسیایی به فکر کسب سهمیه المپیک ریو است تا هر دو رویداد المپیک و پارالمپیک 2016 را تجربه کند. ساره جوانمردی دوست دارد سهمیه المپیک را هم به دست بیاورد تا بتواند در رقابت با افراد سالم هم برتر بودنش را اثبات کند.
به گزارش خبرنگار ایسنا، سال 63 دختری در یک خانواده شیرازی به دنیا آمد که مادرزادی، معلول بود. یک پایش از پای دیگرش کوتاه تر بود. نمی شد کاریش کرد و این دختر باید تا آخر عمر با این معلولیت پیش می‌رفت. شاید دختر بودن خودش به تنهایی محدودیت هایی داشته باشد آن هم در جامعه ما، حالا معلولیت این موضوع محدودیت را بیشتر می کند. اما این دختر نخواست مانند بسیاری از معلولان دیگر همان چیزی باشد که مردم انتظار دارند. نخواست در حصار این محدودیت بماند تا بپوسد. تلاش کرد، امید داشت و به کار گرفت، آنقدر تلاش کرد که همه اطرافیان باور کنند که می تواند به گونه ای عمل کند که انتظارش را نمی شود داشت. تلاشش به ثمر رسید. یک روز به جایی رسید که برای من و امثال من آرزوست.
ساره جوانمردی همان دختر است. در آن زمان کسی انتظار نداشت همین دختر روزی بتواند به عنوان پرافتخارترین بانوی ایرانی باشد و بدرخشد. این بانو در هر رقابتی که شرکت می کند، دست پُر به خانه بر می گردد. او به ایسنا می‌گوید: ” تا 18 سالگی همان بودم که همه انتظار داشتند. اصلا تلاش نمی کردم در جامعه ظاهر شوم. سعی می کردم با تنهایی هایم کنار بیایم. یک آدم منزوی. تقریبا همه معلولین این گونه اند. در کشور ما تا یک سن خاص معلولین تلاش می کنند کمتر در جامعه ظاهر شوند، تا کمتر هم نگاهشان کنند، تا کمتر تفاوت هایشان با آدم های معمولی را ببینند.”
ساره جوانمردی ادامه می دهد: “بعد از 18 سالگی تمام تلاشم را کردم که با جامعه ارتباط برقرار کنم. به جامعه معلولین رفتم و با معلولین دیگر آشنا شدم. پس از آن رفتم در تیم والیبال نشسته و 6 سال کار کردم و کارم هم خوب بود ولی بعد به این نتیجه رسیدم که باید در یک رشته انفرادی فعالیت کنم و علاقه ام به سمت تیراندازی رفت و توانستم در این مسیر گام بردارم.”
او از روزهای می گوید که آنقدر تمرین می کرده که بتواند به تیم ملی برود. بعد از سال 87 توانست به مسابقات برود و مدال بگیرد. تلاشش را ادامه داد تا جایی که توانست برای کشورش افتخار آفرینی کند. در هر مسابقه برون مرزی که شرکت کرده حداقل توانسته یک مدال بگیرد و هیچگاه دست خالی به کشور بازنگشته است. با این حال از مشکلاتی که داشته می‌گوید: “ورزش کردن برای یک معلول به مراتب سخت تر از یک فرد سالم است ولی در کشور ما به افراد سالم بیشتر بها داده می شود و تلاش معلولان همیشه نادیده گرفته می شود. سفر به خودی خود برای معلول سخت است، حال اینکه بروی در یک کشور یا شهر دیگر و بخواهی تنها در خوابگاه زندگی کنی. یادم هست که یک بار در همین خوابگاه های غیر استاندارد، در حمام زمین خوردم و سرم چندین بخیه خورد. آنقدر گریه کردم که نمی شود گفت. این سختی هایی است که یک معلول مجبور است تحمل کند. ما مجبوریم چوب نبودن خیلی از امکانات را بخوریم و حرف نزنیم چون عاشق کشورمانیم.”
اینکه با تمام سختی‌ها و کاستی‌های جسمی بسازی و بی‌توجه به محدودیت‌هایت، تلاش کنی، هفت ماه مداوم با این امید که برای وطن افتخار آفرین باشی اما دست آخر ببینی با تو به گونه دیگری برخورد می شود چون معلولی، سخت‌تر از تحمل تمام دشواری‌های کسب مدال طلا است. مدال گرفته‌ای آن هم یکی نه، دو مدال و هر دو طلا، ولی دیده نمی‌شوی، این سخت است!
جوانمردی به خبرنگار ایسنا می گوید: “همین بانوان معلول توانستند اثبات کنند که خیلی هنرها دارند و حتی می توانند بهتر از افراد سالم باشند. ولی وقتی بعد از بازیهای آسیایی به ایران برگشتیم استقبال گرمی از ما نشد. هیچ کس به روی خودش نیاورد که چقدر مشقت کشیدیم تا به اینجا رسیدیم. برای من مهم است که به انسان های سالم که هیچ معلولیتی ندارند اثبات کنم که ما هم به اندازه آنها برای زندگی کردن حق داریم و نباید با خودشان فکر کنند که معلولان با آنها تفاوت دارند. دلم می سوزد وقتی می بینم حقوق و مزایایی که به ما می دهند یک سوم افراد عادی است، واقعا سخت است.”
تلاش یک معلول با یک فرد سالم تفاوت زیادی دارد. سربلند کردن جلوی آدم هایی که همه مطمئن هستند تو نمی توانی موفق بشوی سخت ترین کاری است که می توان انجام داد. او روبروی همه نیروهای منفی ایستاد تا به اینجا رسید.
ساره جوانمردی در بازیهای پاراآسیایی 2014 اینچئون توانست دو مدال طلا در رشته تیراندازی کسب کند. همچنین در همین سال در مسابقات جهانی آلمان موفق به کسب سهمیه پارالمپیک شد و در مسابقات جام جهانی لهستان یک طلا و یک نقره کسب کرد.
این قسمتی از تلاش های او برای سربلندی کشورش است. از سال 87 تاکنون مدال های رنگارنگ بسیاری کسب کرده که هر یک ارزش زیادی برای جامعه ورزشی کشور دارد. حالا او دوست دارد بتواند سهمیه المپیک را هم به دست بیاورد تا بتواند در رقابت با افراد سالم هم برتر بودنش را اثبات کند.
